bishop Joseph Casimir Korvin-Kossakovski

Juozapas Kazimieras Kosakovskis (lenk. Józef Kazimierz Korwin Kossakowski; 1738 m. kovo 16 d. Šilų dvare – 1794 m. gegužės 9 d. Varšuvoje, Lenkija) – Livonijos vyskupas, Abiejų Tautų Respublikos politinis veikėjas, rašytojas, Rusijos rėmėjas, Baro ir Targovicos konfederacijų dalyvis.

Per 1794 m. sukilimą už išdavystę buvo viešai pakartas Varšuvoje.

Biografija

Juozapo Kazimiero Kosakovskio broliai – didysis etmonas Simonas Kosakovskis, vaivada Mykolas Kosakovskis ir kaštelionas Antanas Kosakovskis.

Mokėsi jėzuitų mokykloje Kaune ir Vilniaus Akademijoje, Vilniuje ir Varšuvoje, kur 1763 m. baigė kunigų seminariją.

1775 m. kovo 13 d. konsekruotas vyskupu (Cinno titulinis vyskupas), rugsėjo 17 d. paskirtas Livonijos vyskupu. Nuo 1781 m. Infliantų vyskupas. Tuo pačiu metu buvo Kuršo diocezijos administratoriumi. Savo reikmėms pasisavinęs dideles Bažnyčios ir viešųjų pinigų sumas. Nuo 1787 m. gaudavo nuolatinę pensiją iš Rusijos ambasados Lenkijoje, buvo Rusijos ambasadoriaus Otto Magnus von Stackelberg protežė.

Seimuose ir seimeliuose atstovavo Rusijos interesus, dažnai papirkinėdavęs ar grasindavęs atstovams. Stackelbergo padedamas tapo Nuolatinės Tarybos nariu. Keturmečiame seime smerkė reformas.

1792 m. aktyvus Targovicos konfederacijos dalyvis.

1794 m. T. Kosčiuškos sukilimo metu nuteistas myriop kaip Rusijos šalininkas.

Kūrė lenkų kalba. Kūrybinis palikimas – satyrinės komedijos namų teatrui, daugiausia meilės avantiūrų siužetais.

Józef Kazimierz Kossakowski herbu Ślepowron (ur. 16 marca 1738 w Kownie, zm. 9 maja 1794 w Warszawie) – biskup inflancko-piltyński od 1781, kustosz wileńskiej kapituły katedralnej w 1789, działacz polityczny, konsyliarz z Senatu w konfederacji targowickiej, członek konfederacji grodzieńskiej w 1793, publicysta, powieściopisarz, komediopisarz i tłumacz.

Życiorys

Urodził się 16 marca roku 1738 w Kownie lub w pobliskich Szyłach, jako syn Dominika (zm. 1743), stolnika kowieńskiego i Marianny z Zabiełłów. Pochodził ze znanego na Litwie rodu szlacheckiego, był bratem hetmana Szymona, a także senatorów – kasztelana Antoniego i wojewody Michała. Pierwsze nauki pobierał (1746–1755) w szkołach jezuickich w Kownie i w Akademii Wileńskiej. W 1758, już jako podczaszy kowieński, posłował na sejm (z powiatu kowieńskiego). Rok później otrzymał od króla Augusta III tytuł szambelana. W 1760 wstąpił do seminarium Św. Krzyża w Warszawie. Wkrótce nawiązał bliższe kontakty z podskarbim wielkim litewskim J. Flemmingiem, z którym bywał na sejmikach i trybunałach. Poseł na sejm nadzwyczajny 1761 roku z powiatu kowieńskiego. Był uczestnikiem konfederacji barskiej.

17 kwietnia 1763 przyjął święcenia kapłańskie, studiował w Wilnie i Warszawie. Pełnił kościelne funkcje proboszcza w Wołpie i kanonika w Wilnie, udzielał się także politycznie.

Od 1775 był pisarzem wielkim litewskim, w 1781 odznaczony Orderem Orła Białego, kawaler Orderu Świętego Stanisława od 1778.

13 marca 1775 został mianowany biskupem tytularnym Cinna, z obowiązkami biskupa pomocniczego wileńskiego (w Trokach). 17 września 1781 został przeniesiony na biskupstwo inflanckie, pełnił także funkcję administratora apostolskiego diecezji kurlandzkiej. Dokonał wówczas wielu oszustw i machinacji finansowych dla wzbogacenia się. Od 1787 pobierał stałą roczną pensję z ambasady rosyjskiej, otrzymywał 1500 dukatów rocznie. Był protegowanym ambasadora Stackelberga i z jego nominacji zasiadał w Radzie Nieustającej 1782–1786. Jako przeciwnik konstytucji majowej, zainscenizował i inspirował protest J. Suchorzewskiego. 19 grudnia 1791 nadano mu godność biskupa koadiutora wileńskiego (przy osobie Ignacego Massalskiego). W okresie jego rządów diecezja inflancka została na krótki czas włączona do nowej archidiecezji mohylewskiej (1783). W tym okresie rozbudował rezydencję rodową w Janowie koło Kowna. Członek Departamentu Sprawiedliwości Rady Nieustającej w 1783.

Był zwolennikiem stronnictwa rosyjskiego i cesarzowej Katarzyny II. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego. Był jednym z sygnatariuszy Konstytucji 3 maja. 27 kwietnia 1792, jako jeden z pierwszych trzynastu sygnatariuszy, podpisał w Petersburgu akt konfederacji targowickiej. Wraz z bratem Szymonem stał na czele targowiczan na Litwie, faktycznie przejął władzę nad Litwą przy pomocy wojsk rosyjskich. Na sejmie grodzieńskim w 1793 został mianowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego członkiem deputacji do traktowania z posłem rosyjskim Jakobem Sieversem. 22 lipca 1793 podpisał traktat cesji przez Rzeczpospolitą ziem zagarniętych przez Rosję a 25 września cesji ziem zagarniętych przez Prusy w II rozbiorze Polski. Był członkiem Komisji Edukacyjnej Wielkiego Księstwa Litewskiego z nominacji konfederacji targowickiej w 1793.

Podczas insurekcji kościuszkowskiej, 17 kwietnia został aresztowany, a 5 dni później cały jego majątek został skonfiskowany na rzecz powstania postanowieniem Rady Zastępczej Tymczasowej. 9 maja został razem z hetmanem wielkim koronnym Piotrem Ożarowskim, marszałkiem Rady Nieustającej Józefem Ankwiczem i hetmanem polnym litewskim Józefem Zabiełłą przekazany przez Radę Zastępczą Tymczasową pod jurysdykcję Sądu Kryminalnego dla Warszawy i Księstwa Mazowieckiego, który po kilku godzinach wydał wyrok śmierci przez powieszenie z natychmiastowym wykonaniem. Trzej pierwsi zostali powieszeni przed ratuszem na Rynku Starego Miasta. Kossakowski, po zdjęciu święceń kapłańskich, został powieszony na szubienicy przed kościołem św. Anny. Pod szubienicę przyniesiono go na krześle. Po zdjęciu z szubienicy jego zwłoki zostały pochowane na polach za Nalewkami. W grudniu 1794 jego ciało ekshumował jeden z członków rodziny i pochował w Janowie.

Jego następcą na stolicy biskupiej inflanckiej został krewny, Jan Nepomucen Kossakowski.