St. Faustina, OLM

Notes: Saint Maria Faustina Kowalska of the Blessed Sacrament was born as Helena Kowalska, in Glogowiec, Leczyca County, north-west of Lódz in Poland on August 25, 1905 A. d. She was the third of 10 children to a poor and religious family. St. Faustina first felt a calling to the religious life when she was just seven-years-old and attended the Exposition of the Blessed Sacrament. After finishing her schooling, St. Faustina wanted to immediately join a convent. However, her parents refused to let her. Instead, at 16-years-old, St. Faustina became a housekeeper to help her parents and support herself. In 1924 A. D., St. Faustina experienced her first vision of Jesus. Whilst at a dance with her sister, Natalia, St. Faustina saw a suffering Jesus and then went to a Cathedral. According to St. Faustina, Jesus instructed her to leave for Warsaw immediately and join a convent. St. Faustina packed her bags at once and departed the following morning. When she arrived in Warsaw, she entered Saint James Church in Warsaw, the first church she came across, and attended Mass. Whilst in Warsaw, St. Faustina approached many different convents, but was turned away every time. She was judged on her appearances and sometimes rejected for poverty. Finally, the mother superior for the Congregation of the Sisters of Our Lady of Mercy decided to take in St. Faustina on the condition that she could pay for her own religious habit. Working as a housekeeper, St. Faustina began to save her money and make deposits to the Convent. On April 30, 1926 A. D., at 20-years-old, she finally received her habit and took the religious name of Sister Maria Faustina of the Blessed Sacrament and in 1928 A. D., she took her first religious vows as a nun. Over the next year, St. Faustina traveled convents as a cook. In May, 1930 A. D., she arrived in Plock, Poland. Soon after, she began to show the first signs of her illness and was sent away to rest. Several months later, St. Faustina returned to the convent. On February 22, 1931 A. D., St. Faustina was visited by Jesus, who presented himself as the "King of Divine Mercy" wearing a white garment with red and pale rays coming from his heart. She was asked to become the apostle and secretary of God's mercy, a model of how to be merciful to others, and an instrument for reemphasizing God's plan of mercy for the world. In her diary, Faustina writes: "In the evening, when I was in my cell, I became aware of the Lord Jesus clothed in a white garment. One hand was raised in blessing, the other was touching the garment at the breast. From the opening of the garment at the breast there came forth two large rays, one red and the other pale. In silence I gazed intently at the Lord; my soul was overwhelmed with fear, but also with great joy. After a while Jesus said to me, 'paint an image according to the pattern you see, with the inscription: Jesus, I trust in You.'" St. Faustina also describes during that same message, Jesus explained he wanted the Divine Mercy image to be "solemnly blessed on the first Sunday after Easter; that Sunday is to be the Feast of Mercy." St. Faustina, not knowing how to paint, asked around her Plock convent for help but was denied. It wasn't until three years later, in 1934 A. D., that the first painting of the image was created by Eugene Kazimierowski. In 1932 A. D., St. Faustina returned to Warsaw. On May 1, 1933 A. D., she took her final vows in Lagiewniki and became a perpetual sister of Our Lady of Mercy. After taking her vows, St. Faustina was transferred to Vilnius, where she met Father Michael Sopocko, the appointed confessor to the nuns. During her first confession with Sopocko, St. Faustina told him about her conversations with Jesus and his plan for her. Father Sopocko insisted she be evaluated by a psychiatrist. St. Faustina passed all the required tests and was determined sane, leading Sopocko to support her religious efforts. Sopocko encouraged her to start keeping a diary and to record all of her conversations with Jesus. St. Faustina told Sopocko about the Divine Mercy image and it was Sopocko who introduced her to Kazimierowski, the artist of the first Divine Mercy painting. According to St. Faustina's diary, on Good Friday, April 19, 1935 A. D., Jesus told her he wanted the Divine Mercy image publicly honoured. On April 26, 1935 A. D., Father Sopocko delivered the very first sermon on the Divine Mercy. In September, 1935 A. D., St. Faustina wrote about her vision of the Chaplet of Divine Mercy, used to obtain mercy, trust in Christ's mercy and to show mercy to others. During the following year, St. Faustina attempted to set up a new congregation for Divine Mercy, but was reminded that she was perpetually vowed to her current order and sent back to Warsaw. She reported Jesus said to her, "My Daughter, do whatever is within your power to spread devotion to My Divine Mercy, I will make up for what you lack." In 1936 A. D., St. Faustina fell ill again. She moved to the sanatorium in Pradnik, Krakow and continued to spend most of her time in prayer. In July, 1937 A. D., the first holy cards with the Divine Mercy image were created and St. Faustina provided instructions for the Novena of Divine Mercy, which she reported was a message from Jesus. Throughout the rest of 1937 A. D., the Divine Mercy image continued to be promoted and grow in popularity. St. Faustina's health significantly deteriorated by the end of 1937 A. D. Her visions intensified and she was said to be looking forward to the end of her life. On October 5, 1938 A. D., St. Faustina passed away. She was buried on October 7 and currently rests at the Basilica of Divine Mercy in Krakow, Poland. Her entire life, in imitation of Christ's, was to be a sacrifice -- a life lived for others. At the Divine Lord's request, she willingly offered her personal sufferings in union with Him to atone for the sins of others. In her daily life she was to become a doer of mercy, bringing joy and peace to others, and by writing about God's mercy, she was to encourage others to trust in Him and thus prepare the world for His coming again. Her special devotion to Mary Immaculate and to the sacraments of Eucharist and Reconciliation gave her the strength to bear all her sufferings as an offering to God on behalf of the Church and those in special need, especially great sinners and the dying. The message of mercy that Sister Faustina received is now being spread throughout the world; her diary, Divine Mercy in my Soul, has become the handbook for devotion to the Divine Mercy. In 1965 A. D., His Excellency Archbishop of Krakow, Karol Wojtyla, who would later become His Holiness Pope John Paul II, opened up the first investigations into St. Faustina's life and virtues. He submitted a number of documents on her life to the Vatican and requested the official beatification process to start. One of his documents noted the case of Maureen Digan of Massachusetts. In March, 1981 A. D., Digan reported she was healed from Lymphedema after praying at St. Faustina's tomb. She explained, whilst there, she heard a voice saying "ask for my help and I will help you," and her pain stopped. After returning to the United States, five different doctors all reported she was healed with no medical explanation. In 1992 A. D., the Vatican declared Digan's case miraculous. St. Faustina Kowalska was beatified on April 18, 1993 A. D. and canonised on April 30, 2000 A. D., both by His Holiness Pope St. John Paul II. Her feast day is celebrated on October 5 and she is the patron saint of Mercy. Source: http://www.catholic.org/saints/saint.php?saint_id=510 http://www.wikipedia.org … the revelations made by Christ in a series of Visions to Faustina Kowalska, a Polish Nun, prompted renewed worldwide devotion to the Divine Mercy of the Lord. During one of her Mystical Experiences, Sister Kowalska exclaimed, ‘You expired, Jesus, but the Source of Life gushed forth for Souls, and the Ocean of Mercy opened up for the whole world.” Source: “365 Saints: Mystics, Martyrs, and Miracle Workers. Ecstatic Ascetics and Brides of Christ. A 1998 Calendar of The Lives and Writings of the Saints.” Thomas J. Craughwell. Workman Publishing Company. New York: 1997. St. Mary Faustina's name is forever linked to the annual Feast of the Divine Mercy (celebrated on the Second Sunday of Easter), the Divine Mercy Chaplet and the Divine Mercy Prayer recited each day by many people at 3 p.m. Born in what is now West-Central Poland (part of Germany before World War I), Helena was the third of 10 children. After age 16, she worked as a housekeeper in three cities before joining the Congregation of the Sisters of Our Lady of Mercy in 1925 A. D. She worked as a cook, gardener, and porter in three of their houses. In addition to carrying out her work faithfully, generously serving the needs of the Sisters and the local people, she also had a deep interior life. This included receiving Revelations from the Lord Jesus, Messages that she recorded in her diary at the request of Christ and of her Confessors. At a time when some Catholics had an Image of God as such a Strict Judge that they might be tempted to despair about the possibility of being forgiven, Jesus chose to emphasize His Mercy and Forgiveness for sins acknowledged and confessed. ‘I do not want to punish aching mankind,’ he once told St. Mary Faustina, ‘but I desire to heal it, pressing it to My Merciful Heart’ (Diary 1588). The two rays emanating from Christ's Heart, she said, represent the Blood and Water poured out after Jesus' Death (Gospel of John 19:34) Because Sister Mary Faustina knew that the Revelations she had already received did not constitute Holiness Itself, she wrote in her diary: ‘Neither Graces, nor Revelations, nor Raptures, nor Gifts granted to a Soul make it perfect, but rather the Intimate Union of the Soul with God. These Gifts are merely ornaments of the Soul, but constitute neither Its Essence nor Its Perfection. My Sanctity and Perfection consist in the close union of my will with the Will of God’ (Diary 1107). Sister Mary Faustina died of tuberculosis in Krakow, Poland, on October 5, 1938 A. D. [His Holiness] Pope John Paul II beatified her in 1993, and canonised her in 2000 A. D. Comment: Devotion to God's Divine Mercy bears some resemblance to Devotion to the Sacred Heart of Jesus. In both cases, sinners are encouraged not to despair, not to doubt God's willingness to forgive them if they repent. As Psalm 136 says in each of its 26 verses, ‘God's Love [Mercy] endures forever.’ Quote: Four years after Faustina's Beatification, His Holiness]Pope John Paul II visited the Sanctuary of Divine Mercy at Lagiewniki (near Krakow) and addressed members of her Congregation. He said: ‘The Message of Divine Mercy has always been very close and precious to me. It is as though history has written it in the tragic experience of World War II. In those difficult years, this Message was a particular support and an inexhaustible source of Hope, not only for those living in Krakow, but for the entire nation. This was also my personal experience, which I carried with me to the See of Peter and which, in a certain sense, forms the image of this pontificate. I thank Divine Providence because I was able to contribute personally to carrying out Christ's Will, by instituting the Feast of Divine Mercy. Here, close to the remains of Blessed Faustina, I thank God for the gift of her Beatification. I pray unceasingly that God may have 'mercy on us and on the whole world' (chaplet of Divine Mercy).” Source: “Saint a Day”

Šv. Faustina Kovalska, vienuolė, mistikė (1905-1938)

Lenkijos vienuolė, mistikė, Romos katalikų bažnyčios šventoji Marija Faustina Kovalska (lenk. Maria Faustyna Kowalska, tikr. Helena Kowalska, Šv. Faustina) gimė Lenkijoje, Švinicos parapijos Glogoviecų kaime 1905 m. rugpjūčio 25 d. Mirė Krokuvoje 1938 m. spalio 5 d.

Helena Kovalska yra Jono Pauliaus II, iškėlusio ją į altorių garbę 2000 metais, žemietė. Ji gimė 1905 m. kovo 25 d. Glogoviecų kaime, Tureko apskrityje, Lodzės vaivadijoje. Sunkios ekonominės bei socialinės Pirmojo pasaulinio karo sąlygos, parklupdžiusios daugelį lenkų šeimų, o kartu ir jos šeimą, guvaus proto Helenai neleido baigti daugiau kaip trijų pradinės mokyklos klasių. Kad padėtų šeimai šiaip taip sudurti galą su galu, ji ėmė dirbti tarnaite vienos pasiturinčios šeimos namuose.

Tačiau plaudama indus ir blizgindama ir taip švarias savo šeimininkų namų grindis, ji mąstė apie ką kita. Jos širdyje labai anksti įsiplieskė troškimas gyventi vienuolinį gyvenimą, bet, žinoma, ne tam, kad nebereikėtų sunkiai dirbti, o tam, kad išsamiau ir pilniau galėtų gyventi krikščioniškuoju pašaukimu. Ji iš karto susidūrė su tėvų pasipriešinimu, nes jie, jai įstojus į vienuolyną, būtų praradę taip jiems reikalingų pajamų šaltinį. Tačiau Helenos ryžtas nugalėjo tėvų pasipriešinimą, ir 1924 metais ji pagaliau galėjo prašytis priimama į Palaimintosios gailestingumo Motinos Švč. Mergelės Marijos kongregaciją.

Buvo įprasta, kad kiekviena vienuolystės siekiančioji, ją priimant į vienuolyną, atsineštų ir atitinkamą kraitį, nes vienuolynai buvo neturtingi ir negalėjo naujokių aprūpinti viskuo, ko joms reikėjo.

Tačiau Helenos šeima to neišgalėjo, todėl mergina, kad surinktų bent jau tai, kas būtina, turėjo sunkiai dirbti dar vienerius metus. Tačiau į jos dvasinius turtus, kuriems išsiskleisti būtų prireikę daug daugiau nei vienerių darbo metų, nebuvo žiūrima. Jai – dvidešimt, kai ji priimama į postulantūrą, o paskui (1926 m.) į noviciatą kaip vienuolė konversė, t. y. paskirta tarnauti bendruomenės reikmėms. Helenos vardą pakeitė Marijos Faustinos vardu: tai buvo būdas parodyti ankstesnio gyvenimo atsižadėjimą bei naujo su kitais žmonėmis ir Viešpačiu pradžią.

Po dvejų metų davė laikinuosius, o 1933 metais – ir amžinuosius įžadus. Tai buvo jaudinančios apeigos.

Trylika metų sesuo Faustina darbavosi beveik visuose provincijos namuose, kurių tuo metu buvo dešimt: ji dirbo paprasčiausius darbus virtuvėje, sode ir kaip durininke. Tai, ko iii jos buvo reikalaujama, ji visada vykdydavo labai pareigingai ir su džiaugsmu, kiekvieną darbą nušviesdama ryškia dvasingumo šviesa su mistikos protrūkiais, apie kuriuos žinojo tik jos dvasios vadovai bei vyresniosios.

1934 metais, paklusdama savo dvasios vadovo paraginimui, ėmė rašyti asmeninį dienoraštį, kurį pavadino Dievo gailestingumas mano sieloje. Šis dienoraštis – tai tarsi nuodugni apreiškimų ir mistinės patirties ataskaita.

Sesuo Faustina yra minima ir kaip pamaldumo gailestingajam Jėzui apaštale. Ši pamaldumo praktika, jos didelėmis pastangomis įsitvirtinusi Lenkijoje, nuo pirmųjų ketvirtojo dešimtmečio metų plito už jos ribų ir pasklido po visą pasaulį. Per šią praktiką pasaulis susipažino ir su ta seserimi, kuriai ji buvo dvasingumo pagrindas.

1936 m. spalio 5 d. sesuo Faustina grįžo į Tėvo namus. Ji mirė Lagievnikų vienuolyne netoli Krokuvos, save paaukodama kaip auką Dievo gailestingumui už nusidėjėlių atsivertimą. Palaidota savo kongregacijos vienuolyne. Pradėjus kaupti informaciją jos dorybių herojiškumui patikrinti, jos palaikai buvo perkelti į kongregacijos koplyčią. Ji iš karto tapo pagrindine pamaldumo vieta daugeliui tikinčiųjų, kurie, norėdami įgyti dvasios tvirtybės ir sielos atgaivos, pasikliauja jos užtarimu.

1993 m. balandžio 18 d. ji buvo paskelbta palaimintąja. 2000 m. balandžio 30 d. popiežius Jonas Paulius II Faustiną Kovalską kanonizavo – paskelbė šventąja.

Informacijos šaltinis: Piero Lazzarin. Šventųjų knyga. Mažoji enciklopedija su Jono Pauliaus II paskelbtais šventaisiais. Iš italų kalbos vertė Rasa Vabuolaitė. – Vilnius: katalikų pasaulio leidiniai, 2011. P. 149-151.

Maria Faustyna Kowalska (właściwie Helena Kowalska; ur. 25 sierpnia 1905 w Głogowcu, zm. 5 października 1938 w Krakowie) – święta Kościoła katolickiego, zakonnica ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, mistyczka, stygmatyczka i wizjonerka. Znana przede wszystkim jako głosicielka kultu Miłosierdzia Bożego, nazywana apostołką Bożego Miłosierdzia oraz autorka Dzienniczka, w którym opisała swoje duchowe i mistyczne doświadczenia; zapiski mistycznych przeżyć siostry Faustyny trafiły na 20 lat do indeksu ksiąg zakazanych.

Pochodzenie i młodość

Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905, jako trzecie z dziesięciorga dzieci Stanisława Kowalskiego i Marianny z domu Babel, rolników ze wsi Głogowiec. Dwa dni później została ochrzczona przez ks. Józefa Chodyńskiego w kościele świętego Kazimierza w Świnicach Warckich. Jej rodzicami chrzestnymi byli Konstanty Bednarek i Marianna Szewczyk.

W 1914 przyjęła pierwszą komunię. Dwa lata później rozpoczęła naukę w szkole podstawowej w Świnicach Warckich. Po ukończeniu trzech klas musiała zrezygnować z dalszej edukacji, aby zwolnić miejsce młodszym dzieciom. W szesnastym roku życia podjęła pracę u Leokadii i Kazimierza Bryszewskich w Aleksandrowie Łódzkim. Prowadziła dom i opiekowała się ich synem. Po roku służby oznajmiła rodzicom zamiar wstąpienia do zakonu. Dwukrotnie spotkała się ze stanowczą odmową. Jesienią wyjechała do Łodzi, gdzie zamieszkała u ciotecznego brata swojego ojca, Michała Rapackiego, zarabiając jako służąca u tercjarek franciszkańskich. Od lutego 1923 pomagała w prowadzeniu domu Marcjanny Sadowskiej, właścicielki sklepu z artykułami spożywczymi przy ul. Abramowskiego 29 w Łodzi.

W 1924, podczas zabawy tanecznej w łódzkim parku „Wenecja” miała doznać widzenia umęczonego Jezusa, który miał jej wydać polecenie wstąpienia do zakonu. Bez zgody rodziców udała się do Warszawy. Zatrzymała się w Ostrówku, gdzie do 1925 pracowała u Aldony i Samuela Lipszyców, znajomych ks. Jakuba Dąbrowskiego, proboszcza parafii św. Jakuba w Warszawie.

Helena Kowalska dojeżdżała do stolicy, aby znaleźć zgromadzenie zakonne, które chciałoby ją przyjąć. Wielokrotnie spotykała się z odmową. Ostatecznie przełożona warszawskiego domu Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, matka Michaela Moraczewska, wyraziła chęć przyjęcia jej do zakonu, wskazując jednak, że warunkiem niezbędnym do stania się członkiem wspólnoty jest wpłata posagu. Helena Kowalska przez kolejny rok opiekowała się dziećmi Lipszyców, zarabiając w ten sposób na wyprawkę.

Życie konsekrowane

1 sierpnia 1925, mając wymaganą kwotę, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia i rozpoczęła postulat. W klasztorze pełniła obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki. W sierpniu tego samego roku, wyjechała do willi letniskowej Zgromadzenia w Skolimowie. Podczas pierwszego etapu jej życia klasztornego mistrzynią postulatu była m. Janina Olga Bartkiewicz. Ostatnie miesiące postulatu odbyła pod kierunkiem m. Małgorzaty Gimbutt w domu nowicjatu w Józefowie pod Krakowem (obecne Łagiewniki), dokąd przyjechała 23 stycznia 1926.

30 kwietnia 1926 uczestniczyła w obłóczynach. Przyjęła czarno-biały habit oraz imię Maria Faustyna. Swój dwuletni nowicjat w charakterze Siostry rozpoczęła pod kierunkiem Marii Józefy Brzozy. 30 kwietnia 1928 złożyła pierwsze śluby zakonne (czystości, ubóstwa i posłuszeństwa), składane na rok i ponawiane każdego roku, aż do czasu złożenia wieczystej profesji. Uroczystościom przewodniczył bp Stanisław Rospond. Do klasztoru w Łagiewnikach przyjechali też rodzice siostry Faustyny.

W czerwcu 1929, po pobycie w Wilnie i w warszawskim domu przy ul. Żytniej, zamieszkała w nowo powstającym klasztorze na Grochowie, przy ul. Hetmańskiej. Rok później przyjechała do Płocka, gdzie w domu klasztornym przy Starym Rynku przebywała ponad dwa lata. Wykonywała tam obowiązki sprzedawczyni w sklepie piekarniczym. Przez kolejne lata wyjeżdżała pracować m.in. do Kiekrza i Białej. 1 grudnia 1931 Faustyna rozpoczęła III probację pod kierunkiem m. Małgorzaty Gimbutt. Dwa lata później udała się do Krakowa, gdzie 1 maja 1933 złożyła śluby wieczyste. Ceremoniom przewodniczył bp Stanisław Rospond.

27 maja 1933 wyjechała do Wilna, z którego skierowała w świat przesłanie Miłosierdzia Bożego, przebywając tam z przerwami do 1936. Zajmowała się tam przyklasztornym ogrodem. 21 marca 1936 Maria Faustyna Kowalska została przeniesiona z domu zgromadzenia w Wilnie do Walendowa, a po kilku tygodniach do Derd. Na ostatnie miejsce przeprowadzki wyznaczono jej dom w Krakowie, dokąd przyjechała 11 maja 1936 i przebywała aż do śmierci.

Objawienia i mistyczne przeżycia

Okno celi, w której zmarła św. Faustyna Kowalska (klasztor w Krakowie-Łagiewnikach). Na polecenie jednego ze swoich spowiedników, ks. Michała Sopoćki, Faustyna zaczęła prowadzić szczegółowy zapis swoich przeżyć, znany potem jako Dzienniczek. Opisywała w nim cierpienia i przeciwności, stany mistyczne jakich doznawała, przede wszystkim liczne wizje i objawienia. Dotyczyły one między innymi namalowania obrazu Jezu ufam Tobie (do którego Jezus miał dać szczegółowe wskazówki), modlitw Koronki do Miłosierdzia Bożego i Godziny Miłosierdzia, ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego (w pierwszą niedzielę po Wielkanocy), szerzenia czci Miłosierdzia i obietnic z nim związanych, oraz powołania do życia nowego zgromadzenia, czyli takiego dzieła w Kościele, które by podjęło zadanie wypraszania miłosierdzia dla świata (Apostolski Ruch Bożego Miłosierdzia). Zapisała również polecenie Jezusa Chrystusa żądającego, by zostało założone nowe zgromadzenie głoszące na cały świat kult Miłosierdzia Bożego. Zgromadzenie to miało również zrzeszać wszystkich świeckich wiernych Kościoła katolickiego. Nakaz ten urzeczywistnił się wraz z powołaniem do życia Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego i powołaniem świeckiego Apostolskiego Ruchu Bożego Miłosierdzia.

Objawienia, których doznała święta, dotyczyły przede wszystkim roli Miłosierdzia Bożego w życiu duchowym człowieka oraz szerzenia kultu tego przymiotu. Jezus uczynił Faustynę swoją sekretarką, której misją było przekazanie światu prawdy o jego miłości. Z zapisków wynika, że Miłosierdzie jest największym z boskich przymiotów, będącym zwieńczeniem dzieł Boga-Stworzyciela. Jest ono powszechne, nieograniczone i dostępne dla wszystkich ludzi, w sposób szczególny dla grzeszników. Chrystus zalecał bezgraniczne zaufanie boskiej miłości, przez co człowiek ma osiągać mistyczną doskonałość. Opisała również otrzymane dary bilokacji, stygmatów ukrytych, czytania w duszach ludzkich, proroctwa, mistycznych zrękowin i zaślubin. Miała doznawać ataków złych sił nadprzyrodzonych.

22 lutego 1931 roku w płockim Sanktuarium Miłosierdzia Bożego Faustyna Kowalska ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia doznała pierwszych objawień Jezusa Miłosiernego, polecającego namalowanie obrazu z podpisem: „Jezu, ufam Tobie”. Według „Dzienniczka” 22 lutego 1931 miała wizję Jezusa, który kazał jej namalować obraz Miłosierdzia Bożego. Miało to miejsce w Płocku, w dzisiejszym Sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Kolejne widzenie dotyczyło ustanowienia Święta Miłosierdzia Bożego, obchodzonego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. W listopadzie 1932, podczas rekolekcyjnej spowiedzi u o. Edmunda Eltera SJ, otrzymała pierwsze potwierdzenie nadprzyrodzonego pochodzenia objawień.

W czerwcu 1933, spotkała swojego duchowego powiernika, ks. Michała Sopoćkę, późniejszego błogosławionego Kościoła katolickiego. W czasie pobytu w Wilnie, 2 stycznia 1934, wraz z przełożoną m. Ireną Krzyżanowską, odwiedziła malarza Eugeniusza Kazimirowskiego, który namalował obraz Miłosierdzia Bożego (Jezusa Miłosiernego) sugerując się wskazówkami. Według relacji świętej, wizerunek nie oddawał piękna postaci widzianej w wizjach. W 1935 wizerunek przez trzy dni był wystawiony w krużgankach kaplicy ostrobramskiej, z okazji 1900. rocznicy męczeńskiej śmierci Chrystusa.

W maju 1935 Faustyna doznała widzenia, w którym Jezus zażądał uformowania zgromadzenia, wzorowanego na jego życiu i głoszącego ideę boskiej miłości. 13–14 września 1935 Jezus podyktował jej modlitwę zwaną Koronką do Miłosierdzia Bożego. Według zapisków świętej, ludziom odmawiającym tę modlitwę obiecał dostąpienia łask, takich jak śmierć w stanie łaski uświęcającej i nawrócenia grzeszników. Chrystus miał także polecić odmawianie koronki po wejściu do kościoła oraz dziewięć dni przed świętem Miłosierdzia Bożego (cykl ten nazywany jest nowenną do Miłosierdzia Bożego).

8 stycznia 1936 Maria Faustyna Kowalska odbyła prywatną audiencję u metropolity wileńskiego, Romualda Jałbrzykowskiego. Podczas niej radziła się go w sprawie założenia nowego zgromadzenia. Metropolita polecił jej pozostać w Zgromadzeniu Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia.

Choroba i śmierć

Trumna z relikwiami św. Faustyny Kowalskiej w Krakowie-Łagiewnikach. Faustyna Kowalska przewlekle chorowała na gruźlicę płuc i przewodu pokarmowego, która początkowo była całkowicie nierozpoznawalna. We wrześniu 1936 i w kwietniu 1938 została wysłana do szpitala chorób zakaźnych na Prądniku. 14 kwietnia 1937 doznała cudownego uzdrowienia. Ostatecznie wróciła do stanu zdrowia sprzed cudu, traktując chorobę jako zadośćuczynienie za grzechy i spełnianie woli Boga. Faustyna odbyła kurację w uzdrowisku Rabka-Zdrój. Ze względu na komplikacje zdrowotne przestała zajmować się ogrodem. Pełniła obowiązki furtianki.

Zmarła 5 października 1938 o godzinie 22:45 w klasztorze w Krakowie-Łagiewnikach, do ostatniej chwili zachowując świadomość. Przy jej śmierci obecne były s. Amelia Socha i s. Eufemia Traczyńska. 7 października 1938 odbył się pogrzeb Faustyny. Mszę świętą odprawił ks. Władysław Wojtoń SJ oraz ks. Tadeusz Chabrowski SJ. Na uroczystości nie był obecny nikt z rodziny, gdyż zmarła nie chciała narażać ich na koszty podróży. Została pochowana w grobowcu na cmentarzu zakonnym w Łagiewnikach.

25 listopada 1966 jej szczątki przeniesiono do kaplicy klasztornej. W 1968 kaplica ze względu na grób Sługi Bożej została wpisana na listę sanktuariów archidiecezji krakowskiej. Do beatyfikacji relikwie spoczywały w naturalnych rozmiarów trumnie. Obecnie znajdują się w sarkofagu na ołtarzu, pod słynącym łaskami obrazem Jezu ufam Tobie, namalowanym przez Adolfa Hyłę. Relikwiarz został odsłonięty w dzień beatyfikacji zakonnicy, 18 kwietnia 1993.

Dzienniczek

Eugeniusz Kazimirowski, Jezu ufam Tobie, 1934 Dzienniczek pisany był w Wilnie i Krakowie w latach 1934–1938 na polecenie Jezusa, ze względu na nakaz spowiedników: ks. Michała Sopoćki i o. Józefa Andrasza SJ oraz za pozwoleniem przełożonych Zgromadzenia. Najwcześniejsze zachowane notatki pochodzą z lipca 1934. Pierwsze zapiski zostały spalone przez autorkę, która wykonała polecenie anioła. Z tego powodu ostateczna wersja pamiętnika ma zaburzoną chronologię. Zakonnica opisując bieżące wydarzenia używała retrospekcji. Na prośbę spowiednika słowa wypowiadane przez Jezusa podkreślała ołówkiem. Ostatnie zapiski pochodzą z czerwca 1938. Pamiętnik składał się w sumie z sześciu zeszytów.

„Dzienniczek” jest opisem życia wewnętrznego autorki. W Kościele katolickim zaliczany do literatury mistycznej. Opisuje codzienne życie Marii Faustyny (dorastanie do powołania, trudy życia klasztornego, cierpienia fizyczne i duchowe), lecz główny nacisk kładzie na rozwój wewnętrzny świętej. W Dzienniczku opisane są wizje Chrystusa, które otrzymywała, stany oschłości wewnętrznej, widzenia piekła, czyśćca i nieba. Jezus Chrystus wskazuje na Miłosierdzie Boże, jako na jedyny ratunek dla świata. Opisany jest również dialog duszy Marii Faustyny z Jezusem Chrystusem i Maryją. Dzienniczek zawiera również orędzie Miłosierdzia Bożego przekazane świętej przez Chrystusa, wraz z nowymi formami kultu. Pamiętnik opisuje miłość świętej Faustyny do Trójcy Świętej, która doprowadziła ją do zjednoczenia z Bogiem. Z zapisków wynika, że głoszenie kultu Miłosierdzia Bożego stało się z czasem dla Marii Faustyny główną treścią jej życia. Na kartach dzieła Chrystus obiecuje pośmiertnie ją wywyższyć i uczynić w Niebie „sekretarką Bożego Miłosierdzia”.

28 listopada 1958 roku Kongregacja Świętego Oficjum wystosowała do Prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego, pismo zabraniające szerzenia kultu Miłosierdzia Bożego w formie proponowanej przez siostrę Faustynę, a biskupom nakazała usunięcie z kościołów obrazów malowanych według wskazań siostry Faustyny i zastąpienie ich innymi, które bardziej uzmysławiałyby wiernym Miłosierdzie Boże. W marcu 1959 Stolica Apostolska wydała notę zabraniającą szerzenia kultu Miłosierdzia Bożego w formach przekazanych przez Siostrę Faustynę (AAS, 6 marca 1959, s. 271). Oznaczało to zakaz publikowania Dzienniczka s. Faustyny. Mimo iż sześć lat później rozpoczęto w Krakowie proces beatyfikacyjny, zakaz cofnięto w 1978 Pierwsze wydanie jej zapisków duchowych ukazało się w 1981. W wydaniu książkowym dołączono mały zeszyt zatytułowany: „Moje przygotowanie do Komunii świętej”.

Książka tłumaczona była na wiele języków. Pod jej natchnieniem papież Jan Paweł II napisał encyklikę „Dives in misericordia” (1980), o Bogu „Bogatym w Miłosierdzie”.

Listy

Oprócz „Dzienniczka” Faustyna zostawiła również listy i kartki okolicznościowe. Zachowało się 45 listów wysłanych m.in. do spowiedników, przełożonych generalnych i przyjaciół. W archiwum zgromadzenia znajduje się również kilka listów skierowanych do rodziny, obrazki z dedykacjami dla rodziców oraz kartki z wierszowanymi życzeniami dla m. Ireny Krzyżanowskiej i innych sióstr.

W książce „Listy św. Siostry Faustyny” zostały opublikowane listy ks. Michała Sopoćki do Siostry Faustyny. Ukazują one etapy dążenia do realizacji misji powierzonej świętej, a także jej relacje międzyludzkie.

Nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego Istotą tego nabożeństwa jest postawa zaufania wobec Boga, która wyraża się w pełnieniu Jego woli zawartej w przykazaniach, obowiązkach stanu, nauce ewangelicznej i rozpoznanych natchnieniach Ducha Świętego. Drugim podstawowym elementem tego Nabożeństwa jest spełnianie aktów miłosierdzia wobec bliźnich poprzez czyny, słowa i modlitwę.

Według prywatnych objawień mistycznych świętej Marii Faustyny Kowalskiej do nowych form kultu Miłosierdzia Bożego należą:

obraz Jezu ufam Tobie z charakterystycznymi promieniami: czerwonym i bladym oraz podpisem: Jezu, ufam Tobie, święto Miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Święto ustanowione przez Jana Pawła II 30 kwietnia 2000. Koronka do Miłosierdzia Bożego, którą Chrystus daje wiernym, jako źródło Miłosierdzia Bożego dla świata, Godzina Miłosierdzia, o której Jezus obiecuje udzielać wszelkich łask, o które wierni prosić będą przez Miłosierdzie Boże dla grzeszników, szerzenie kultu Miłosierdzia Bożego. Do nowych form kultu nie należy nowenna ani Litania do Miłosierdzia Bożego ułożona przez błogosławionego Michała Sopoćkę na podstawie wezwań zapisanych w Dzienniczku.

Proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny

Informacje na temat życia Faustyny Kowalskiej były zbierane na polecenie prymasa kard. A. Hlonda i m. Michaeli Moraczewskiej od 1947. W 1948 s. Bernarda Wilczek odwiedziła rodzinne strony siostry Faustyny, aby zebrać wspomnienia od rodziny i tych, którzy znali Helenkę Kowalską z lat jej dzieciństwa i służby. W latach 1952–1965 spisywano wspomnienia sióstr, potwierdzone przysięgą. Przełożona generalna Zgromadzenia m. Róża Kłobukowska poprosiła generała pallotynów ks. Wojciecha Turkowskiego o wyznaczenie postulatora procesu beatyfikacyjnego, którym 22 maja 1951 został ks. Stanisław Suwała. Wicepostulatorem mianowano ks. Alojzego Zuchowskiego SAC. W tym samym roku abp Romuald Jałbrzykowski wydał nieprzychylną opinię na temat nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego.

21 października 1965, biskup Julian Groblicki rozpoczął w krakowskiej Kurii Metropolitalnej formalny proces informacyjny odnośnie do życia i cnót Faustyny. W czasie 75 sesji Trybunału przesłuchano 45 świadków, zebrano pisma i przeprowadzono proces o braku kultu publicznego. Proces diecezjalny został zakończony 20 września 1967 przez kard. Karola Wojtyłę. 31 stycznia 1968 Kongregacja ds. Świętych oficjalnie otworzyła proces beatyfikacyjny Sługi Bożej. Funkcję postulatora pełnił ks. Antoni Mruk SJ profesor Gregorianum w Rzymie. Funkcje wicepostulatora pełnił o. Izydor Borkiewicz OFMConv. Analizę teologiczną pism Siostry Faustyny przygotował ks. prof. Ignacy Różycki. Także drugi cenzor wydał pozytywną opinię na temat jej „Dzienniczka”. Dzięki opiniom 19 czerwca 1981 Kongregacja wydała dekret zezwalający na dalsze prowadzenie procesu beatyfikacyjnego, podpisany przez prefekta kard. P. Palazziniego. W 1981 ukazało się też w Rzymie pierwsze wydanie „Dzienniczka” Siostry Faustyny w języku polskim, będące podstawą do tłumaczeń na języki obce.

5 kwietnia 1978, na prośbę kard. Karola Wojtyły odwołano Notyfikację zakazującą szerzenia kultu Miłosierdzia Bożego w formach pochodzących z objawień Siostry Faustyny.

Kolejnym szczeblem procesu beatyfikacyjnego było przygotowanie tzw. Summariusza procesu informacyjnego. Jego redakcją zajął się adwokat Roty Rzymskiej, Luigi Giuliani. Prace nad dokumentem trwały do 1984. 21 lipca 1984 powołano o. Michała Machejka OCD, który badał heroiczność cnót sługi bożej. 7 marca 1992 Jan Paweł II wydał dekret o heroiczności cnót Faustyny Kowalskiej, a 21 grudnia 1992 – dekret o cudzie za jej wstawiennictwem. 18 kwietnia 1993 odbyła się beatyfikacja Faustyny, której dokonał papież Jan Paweł II. Za cud niezbędny do wyniesienia na ołtarze uznano uzdrowienie kobiety chorej na obrzęk limfatyczny.

30 kwietnia 2000 odbyła się kanonizacja, której dokonał Jan Paweł II. Uroczystości odbyły się w Krakowie i w Rzymie. Wtedy też zostało ustanowione święto Miłosierdzia Bożego. Za cud kanonicznie stwierdzono uzdrowienie uszkodzonej lewej komory serca polskiego księdza. 10 grudnia 2005 z inicjatywy arcybiskupa Władysława Ziółka została ogłoszona patronką Łodzi.

Jej wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dies natalis, tj. 5 października. 18 maja 2020 papież Franciszek zarządził wpisanie świętej Faustyny Kowalskiej do powszechnego Kalendarza Rzymskiego w randze wspomnienia dowolnego.

Międzynarodowa Akademia Bożego Miłosierdzia, działająca przy sanktuarium w Łagiewnikach, rozpoczęła starania, aby ogłosić Faustynę Kowalską doktorem Kościoła.

Badania naukowe

Zdrowie psychiczne św. Faustyny zostało poddane ocenie zarówno za życia świętej, jak i po jej śmierci. Psychiatra Helena Maciejewska w 1933 roku w Wilnie po przebadaniu siostry wydała oświadczenie o jej doskonałym zdrowiu psychicznym. Badania naukowe z perspektywy psychologicznej nad zjawiskami związanymi z osobą św. Faustyny Kowalskiej podjęła Anna Maria Nicola Tokarska, CSSJ (2007).

Prof. dr hab. Jerzy Strojnowski z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II przeprowadził analizę notatek s. Faustyny i na tej podstawie, a także na podstawie rozmów z osobami, które znały s. Faustynę, próbował ocenić jej zdrowie i postawił tezę na temat diagnozy choroby, na jaką siostra Faustyna zapadła. Miała to być choroba cykliczna, z fazami depresji i hipomanii, powikłana licznymi halucynacjami. Z dużym prawdopodobieństwem postawił diagnozę cyklofrenii. Dzienniczek s. Faustyny został spisany w latach trzydziestych XX wieku, kiedy psychoterapeuci nie dopracowali się jeszcze metod leczenia takich zaburzeń psychicznych. Polemikę z diagnozą prof. Strojnowskiego podjęła Henryka Machej, psycholog kliniczny z dwudziestoletnim stażem pracy z chorymi psychicznie, m.in. na cyklofrenię. W opracowaniu „Mistyka – psychopatologia czy dobrostan psychiczny?” jednoznacznie określa, że nie znajduje podstaw do przypisania św. Faustynie jakiejkolwiek psychopatologii, w szczególności cyklofrenii. Autorka uważa, że prof. Jerzy Strojnowski potraktował fenomeny mistyczne w duchu skrajnego redukcjonizmu, co pozbawiło go obiektywizmu